Р. Чойном
tiimuu. bayarlalaa. haanaas ch yum temdegleliin devter deeree bicheed avtsan bsiin zohiolchiin nerguigeer.
Р.Чойном Жаргал зовлонХатмал цөлд явахад хар ус амттайХаранхуй шөнийн дунд өнчин зул гэрэлтэйЖаргал ховор цагт жаргалын бага нь амттайХэт элбэг жаргал дунд хэсэгхэн зовлон бас амттай Ингэхэд ер нь жаргал гэж Илэрхийлж юуг хэлдэг юм бол оо Хүндэт тэр жаргал тэгээд Хүн бүхэнд адилхан уу?Үгүй ээҮүлэнд хэлбэр байхгүйҮйсэнд ширхэг байхгүйҮнсэнд тоо байхгүйУсанд өнгө байхгүйУтаанд үнэ байдаггүйУргамалд дуу байдаггүйУчир нь гэвэл Хэтэрхий баян байгаль Хэлбэрт захирагдах дургүй гэнэ Хэнд юу сайхан бэ гэдгийг Хэлж тогтоож болдоггүй гэнэАмттаны сайхныг идэж өнгөтний сайхныг өмсөжАливаад дутах зовлонгүй амар жимэр суухыгЗарим хүн жаргал гэнэЗалхаж хагас нь зовлон гэнэ Гэтэл бусдаас харамлах өмчгүй Будаж гоодох гоёлгүй Буруудсан ч зөвдсөн ч хувьдаа Буйдхан тэнэж явахыг Эр хүний жаргал гэнэ Энэ насны зовлон ч гэнэСайн хүлэг унаадСайхан эмээл тохоодХүүхний сайхантай ханилаадХүнд гайхуулж явахыгХамгийн дээд жаргал гэнэХагас нь бас зовлон гэнэ Гэтэл, хүн тоохгүй унаатай Хүүхэд ч тоохгүй эмээлтэй Амьтан тоохгүй эхнэртэй Амиа борлуулж суухыг Алд биений жаргал гэнэ Арчаа байхгүйн зовлон ч гэнэТөрийн тушаалд дэвшижТөмөр царай царайлжЭгэл олныг айлгажЭрх ямбатай явахыгДурлаж зарим нь жаргал гэнэДургүйцэж зарим нь зовлон гэнэ Гэтэл, халагдахаасаа өөр сэтэргүй Хавийнхныгаа айлгах сэнтэнгүй Хар гэртээ хаан бор гэртээ богд байхыг Хал балгүй жаргал гэнэ Хагас нь бас зовлон гэнэНамба ухаан төгсНас тогтсон авгайтайЭнхрийлэл халамж хоёрт ньЭрхлэн хөлчүүрч хэвтэхийгЗарим нь ухаалаг жаргал гэнэЗарим хүн уйтгар зовлон ч гэнэ Гэтэл амьдрал мэдэхгүй багачуудыг Амрагаа болгож аваад Ноолуулж эрхлүүлэх ялдамд Номорхож томорхож суухыг Энэ биений жаргал гэнэ Эр хүний зовлон ч гэнэАй, элдэв жаргал хэмжээтэйЭцэст нь төлөх үнэтэйЭрдэм сурах, санасандаа хүрэх хоёр лЭнэ насны жаргал гэлтэй Ай даа, хожмын үр сад минь дээ Хорин зууны бичиг судлахдаа Зовлон гэж юу байдаг юм бол оо гэж Зон олноосоо сураглаж явах болтугайЭнэ үеийн бидэнд уух ус идэх талх шигЭлбэг байсаар байгаа зовлон гэдэг сүүдрийгНэвтэрхий толийн хуудаснаас холын удам миньНэн ч зүдэж байж олж ойлгох болтугай Энэ миний үеийнхэн хэн маань ч ялгаагүй Элс шороотой хөдөөрхүү нутагт Жаргал дунд биш зовлон дунд Жаалхан биеэрээ унаж тусаж төрсөн юм Унахдаа дуулж төрөөгүй ээ, уйлж төрсөн юмӨргөс ихтэй энэ хорвоодӨөрөө ч мэдэлгүй зовлон тоочсон нь тэрОй мод шиг зовлон дундаас гээсэн сүх шиг жаргалыгОлох гэж яваад нэгэн насаа бардаг юмОлон зууны, олон олон үеийнхэнОлсноосоо олоогүй нь их ээЭх дэлхийн минь тансаг амьдрал дундЭнэ их зовлон чухам хаанаас ундарнам бэ?Элж улирдаг их түүхийн туршЭлдэв зовлон барагддаггүй юм уу? Үгүй ээ, барагдах нь байтугай, багассан ч үгүй Үндсийг нь хүн өөрөө тарьж Үр жимс мэт зовлонгоо ургуулж, үржүүлж Бие биендээ тараасаар байнаӨвөг дээдэс болсон сармагчин ажаагааӨвчиж төрдөг хүн гэдэг амьтанӨөртөө дандаа дайсан болжӨег жаргалын орондӨвчин зовлон санаачилна Үстэй, чихэвчтэй малгай зохиосон мөртлөө Үдэш өглөөний жаварт гоёж явж чихээ хөлдөөнө Ган халуун зун олны өмнө нэрэлхэж Гангалж бариу гутал өмсөөд хөлөө сүйтгэнэХортойг нь мэдсээр байж архи дарсандХорхойтсон баавгай шиг шунан согтоодХонуут өнжүүт огьж бөөлжөөдХоосон хохийн шартахын зовлон эдлэнэ Унд хоол байсаар байтал тамхины Утаа залгилж, бохь зажилж Авсанд ортлоо зэрэмдэг болоод Ам чөлөөгүй зовлон тоочино.Хүсч өөрийг нь тоох нь байтугайХүн байна ч гэж хараагүйХар элгийн хүнд шохоорхонХайртай боллоо гэж давхиадЭвийг нь ололгүй сээтэгнэжЭгдүүг нь хүргэж орхиодЭцэст нь өөрийгөө тоосонгүй гэжЭлдвээр харааж зүхэж үлддэгТэрийгээ өсгөн өсгөнТэнгэрт тулсан зовлон тоочдогТоочсон зовлондоо өөрөө итгэжТолгой, мэдрэлийн солио тусдаг Элдэв хуулийг өөрөө батлаж Эцэст нь тэрийгээ өөрөө зөрчиж Эрүүгийн хэрэгтний сандалд сууж Элгэн саднаараа зовлон болдогХэтэрхий бөх шорон барьчихаадХэрэг тарьж өөрөө орчихоодХэл мэдэхгүй адгуус гэмээрХэв хэрэггүй орилж цамнадаг Өөрсөндөө эцэст нь амар заяа үзүүлэхгүй Өөдгүй, хэнхэг хүнд их эрх эдлүүлээд Хариуд нь тэрэндээ үе удмаараа Харгислуулж гашуун зовлон эдлэнэТөрсөн үрээ үг сүггүй эрхлүүлжТөрхгүй мунхаг болгож өсгөөдХөлд нь сүүлд нь өөрсдөө үрэгдэжХөрөнгө хогшил, нэр төрөө баллуулдагХүмүүс минь дээ, Хүсэл чинь их, ухаан чинь урт ч гэлээ Хүлээх тэвчээр чинь даанч богиноос Хүүхэд мэт сониучхан аашиндаа хөтлөгдөж Эртнээс эдүгээ хүртэл та нар Эрэг сондуул мэт нуран нурсаар иржээ. Эзэгнэн захирч чадаагүй өөрөөсөө болоод Энэ мэтчилэн та нар зовсоор байх юм уу?
Хэврэгхэн энэхэн амьдралыг хурцлах Хэсэгхэн зовлонг мартаж яданЖаргалын төлөө гэмгүйхэн алхахЖаалхан охины цагаахан сэтгэлдХар сүүдэрт хавчигдан ургасан Хос анхилуун сарнай мэтХардах сэтгэлд идэгдэн мөхсөнАлтан зул шиг ариухан хайр нь бодогдоно..Нэр нь бас үл мэдэгдэх зохиолчийн орцны дуунаас
Хөрстийн амьдралд хөл алдсанХөлчүүхэн зүрхний минь тольтон дээгүүрШувууны сvvдэр шиг дайраад өнгөрсөнШунхан улаан залуу нас мину!Амттан бүхний амтыг мэдэлгүйАсгаж явсан залуу нас минь,Өнгөтөн бүхний өнгийг бодолгүйҮрж явсан залуу нас минь.Зуны шөнийн нойрыг тоолгүйЗуун гурван учралыг мөрөөсөжЗураг шиг охидыг, тэрэг шиг дайрчЗуурдхан мандсан залуу нас минь.Өвлийн есийн жаврыг тоолгүйӨөр хүний авгайд сэтгэп хаяжӨрхний үзүүр шиг дэрвэж явсанӨлчирхөн тэнэг залуу нас минь.Даанч чи минь удсангүй...Даавуу хүрэм, савхин бээлий хоёр шигээ,Дассан салсан годон гэзэгтүүд шигээДардан зам дээр үлджээ — залуу нас минь!Улаанбаатарын чулуун засмалаарУрагшаа, хойшоо, баруун тийшээ, зүүн тийшээДотоод үйлдвэрийн хүнд шаахайгДолоохон хоногт точийлдож явахдааХүний сайн мууг зүүдлээ ч үгүйХүүхэд шиг өссөн залуу нас минь.Хүүхний сайхныг таниа нь үгүйХүүрзгэнэ шиг ниссэн залуу нас минь.Ангарайтсан нөхөдтэй, үдшийн цагаарАдуу шиг пижгэнэсэн залуу нас миньАйлын чийдэн хага чулуудаадАвирлаж явсан залуу нас минь.Аавын хүүгийн, шүр шиг хацрыгАлгадаж явсан залуу нас минь,Адилхан нөхдийнхөө хамрын цусыгАсгаруулж явсан залуу нас минь.Үзсэнээ мартаж, дуулснаа тогтоохгүйҮүрдийн юм шиг дургиж явахдааҮймээнт хорвоогоос, дахиад олдошгүйҮнэнч ханийнхаа дэргэдүүр өнгөрчХоног төдий зуурдхан ханилахХотын хүүхний өнгөнд хууртаж,Ариухан цусаа түүний төлөөАсгаж явсан залуу нас минь.Оюутан ахуйн дэврүүн шүлгийнОнгод цадигаар бялхаж явахдааОрчлон хорвоогийн нарийн учрыгОлчихлоо хэмээн төөрч явсанАриунаас ариухан залуу нас миньАрваадхан жилийн ханилгаатай байжээ.Халуунаас халуун залуухан цаг миньХаврын үер шиг хугацаатай юм санжээ.Аяа хөөрхий, хүний залуу нас гэжАвч ч болдоггүй, өгч ч болдоггүйХэлгүй байгалийн дуугүй зарлигаарХэсэгхэн олддог шагнал юм уу даа.Бусдын лангуунд энэхуу шагналааБутархай мөнгө шиг тарааж хаясаарХүйтэн хорвоод нэг мэдэхнээХүмүүний үр нүцгэрдэг байна.Сайн ханиас хагацсан хойнооСанан санан гунихардаг шигБолоод өнгөрсөн хойно, залуу насааБодон бодон харуусдаг байна.Баяртай, залуу зандан нас минь,Барилдсан гэж бодвол, би ойчжээ.Уралдсан гэж үзвэл, би хоцорчээАрилжаа наймаа хийсэн юм санж гэвэл харинАтархан биеийнхээ эрүүл мэндийг егчАлдар, шүлэг хоёрыг чинь авчээ!Хөрстийн амьдралд хөл алдсанХөлчүүхэн зүрхний минь тольтон дээгүүрШувууны сүүдэр шиг дайраад өнгөрсөнШунхан улаан залуу нас мину! Баяртай!
http://blogmn.net/G84/2006/12/1595/
huuh ene chen maaiaar maaiaar shylegnuud baishtee seegiigeer bulaad haytsanlaisht
sain uu naizaa. my naiziin blog bas naiz nariin chini blog vneheer uidhaargvi umaa.
Post a Comment
8 comments:
Р. Чойном
tiimuu. bayarlalaa. haanaas ch yum temdegleliin devter deeree bicheed avtsan bsiin zohiolchiin nerguigeer.
Р.Чойном Жаргал зовлон
Хатмал цөлд явахад хар ус амттай
Харанхуй шөнийн дунд өнчин зул гэрэлтэй
Жаргал ховор цагт жаргалын бага нь амттай
Хэт элбэг жаргал дунд хэсэгхэн зовлон бас амттай
Ингэхэд ер нь жаргал гэж
Илэрхийлж юуг хэлдэг юм бол оо
Хүндэт тэр жаргал тэгээд
Хүн бүхэнд адилхан уу?
Үгүй ээ
Үүлэнд хэлбэр байхгүй
Үйсэнд ширхэг байхгүй
Үнсэнд тоо байхгүй
Усанд өнгө байхгүй
Утаанд үнэ байдаггүй
Ургамалд дуу байдаггүй
Учир нь гэвэл
Хэтэрхий баян байгаль
Хэлбэрт захирагдах дургүй гэнэ
Хэнд юу сайхан бэ гэдгийг
Хэлж тогтоож болдоггүй гэнэ
Амттаны сайхныг идэж өнгөтний сайхныг өмсөж
Аливаад дутах зовлонгүй амар жимэр суухыг
Зарим хүн жаргал гэнэ
Залхаж хагас нь зовлон гэнэ
Гэтэл бусдаас харамлах өмчгүй
Будаж гоодох гоёлгүй
Буруудсан ч зөвдсөн ч хувьдаа
Буйдхан тэнэж явахыг
Эр хүний жаргал гэнэ
Энэ насны зовлон ч гэнэ
Сайн хүлэг унаад
Сайхан эмээл тохоод
Хүүхний сайхантай ханилаад
Хүнд гайхуулж явахыг
Хамгийн дээд жаргал гэнэ
Хагас нь бас зовлон гэнэ
Гэтэл, хүн тоохгүй унаатай
Хүүхэд ч тоохгүй эмээлтэй
Амьтан тоохгүй эхнэртэй
Амиа борлуулж суухыг
Алд биений жаргал гэнэ
Арчаа байхгүйн зовлон ч гэнэ
Төрийн тушаалд дэвшиж
Төмөр царай царайлж
Эгэл олныг айлгаж
Эрх ямбатай явахыг
Дурлаж зарим нь жаргал гэнэ
Дургүйцэж зарим нь зовлон гэнэ
Гэтэл, халагдахаасаа өөр сэтэргүй
Хавийнхныгаа айлгах сэнтэнгүй
Хар гэртээ хаан бор гэртээ богд байхыг
Хал балгүй жаргал гэнэ
Хагас нь бас зовлон гэнэ
Намба ухаан төгс
Нас тогтсон авгайтай
Энхрийлэл халамж хоёрт нь
Эрхлэн хөлчүүрч хэвтэхийг
Зарим нь ухаалаг жаргал гэнэ
Зарим хүн уйтгар зовлон ч гэнэ
Гэтэл амьдрал мэдэхгүй багачуудыг
Амрагаа болгож аваад
Ноолуулж эрхлүүлэх ялдамд
Номорхож томорхож суухыг
Энэ биений жаргал гэнэ
Эр хүний зовлон ч гэнэ
Ай, элдэв жаргал хэмжээтэй
Эцэст нь төлөх үнэтэй
Эрдэм сурах, санасандаа хүрэх хоёр л
Энэ насны жаргал гэлтэй
Ай даа, хожмын үр сад минь дээ
Хорин зууны бичиг судлахдаа
Зовлон гэж юу байдаг юм бол оо гэж
Зон олноосоо сураглаж явах болтугай
Энэ үеийн бидэнд уух ус идэх талх шиг
Элбэг байсаар байгаа зовлон гэдэг сүүдрийг
Нэвтэрхий толийн хуудаснаас холын удам минь
Нэн ч зүдэж байж олж ойлгох болтугай
Энэ миний үеийнхэн хэн маань ч ялгаагүй
Элс шороотой хөдөөрхүү нутагт
Жаргал дунд биш зовлон дунд
Жаалхан биеэрээ унаж тусаж төрсөн юм
Унахдаа дуулж төрөөгүй ээ, уйлж төрсөн юм
Өргөс ихтэй энэ хорвоод
Өөрөө ч мэдэлгүй зовлон тоочсон нь тэр
Ой мод шиг зовлон дундаас гээсэн сүх шиг жаргалыг
Олох гэж яваад нэгэн насаа бардаг юм
Олон зууны, олон олон үеийнхэн
Олсноосоо олоогүй нь их ээ
Эх дэлхийн минь тансаг амьдрал дунд
Энэ их зовлон чухам хаанаас ундарнам бэ?
Элж улирдаг их түүхийн турш
Элдэв зовлон барагддаггүй юм уу?
Үгүй ээ, барагдах нь байтугай, багассан ч үгүй
Үндсийг нь хүн өөрөө тарьж
Үр жимс мэт зовлонгоо ургуулж, үржүүлж
Бие биендээ тараасаар байна
Өвөг дээдэс болсон сармагчин ажаагаа
Өвчиж төрдөг хүн гэдэг амьтан
Өөртөө дандаа дайсан болж
Өег жаргалын оронд
Өвчин зовлон санаачилна
Үстэй, чихэвчтэй малгай зохиосон мөртлөө
Үдэш өглөөний жаварт гоёж явж чихээ хөлдөөнө
Ган халуун зун олны өмнө нэрэлхэж
Гангалж бариу гутал өмсөөд хөлөө сүйтгэнэ
Хортойг нь мэдсээр байж архи дарсанд
Хорхойтсон баавгай шиг шунан согтоод
Хонуут өнжүүт огьж бөөлжөөд
Хоосон хохийн шартахын зовлон эдлэнэ
Унд хоол байсаар байтал тамхины
Утаа залгилж, бохь зажилж
Авсанд ортлоо зэрэмдэг болоод
Ам чөлөөгүй зовлон тоочино.
Хүсч өөрийг нь тоох нь байтугай
Хүн байна ч гэж хараагүй
Хар элгийн хүнд шохоорхон
Хайртай боллоо гэж давхиад
Эвийг нь ололгүй сээтэгнэж
Эгдүүг нь хүргэж орхиод
Эцэст нь өөрийгөө тоосонгүй гэж
Элдвээр харааж зүхэж үлддэг
Тэрийгээ өсгөн өсгөн
Тэнгэрт тулсан зовлон тоочдог
Тоочсон зовлондоо өөрөө итгэж
Толгой, мэдрэлийн солио тусдаг
Элдэв хуулийг өөрөө батлаж
Эцэст нь тэрийгээ өөрөө зөрчиж
Эрүүгийн хэрэгтний сандалд сууж
Элгэн саднаараа зовлон болдог
Хэтэрхий бөх шорон барьчихаад
Хэрэг тарьж өөрөө орчихоод
Хэл мэдэхгүй адгуус гэмээр
Хэв хэрэггүй орилж цамнадаг
Өөрсөндөө эцэст нь амар заяа үзүүлэхгүй
Өөдгүй, хэнхэг хүнд их эрх эдлүүлээд
Хариуд нь тэрэндээ үе удмаараа
Харгислуулж гашуун зовлон эдлэнэ
Төрсөн үрээ үг сүггүй эрхлүүлж
Төрхгүй мунхаг болгож өсгөөд
Хөлд нь сүүлд нь өөрсдөө үрэгдэж
Хөрөнгө хогшил, нэр төрөө баллуулдаг
Хүмүүс минь дээ,
Хүсэл чинь их, ухаан чинь урт ч гэлээ
Хүлээх тэвчээр чинь даанч богиноос
Хүүхэд мэт сониучхан аашиндаа хөтлөгдөж
Эртнээс эдүгээ хүртэл та нар
Эрэг сондуул мэт нуран нурсаар иржээ.
Эзэгнэн захирч чадаагүй өөрөөсөө болоод
Энэ мэтчилэн та нар зовсоор байх юм уу?
Хэврэгхэн энэхэн амьдралыг хурцлах
Хэсэгхэн зовлонг мартаж ядан
Жаргалын төлөө гэмгүйхэн алхах
Жаалхан охины цагаахан сэтгэлд
Хар сүүдэрт хавчигдан ургасан
Хос анхилуун сарнай мэт
Хардах сэтгэлд идэгдэн мөхсөн
Алтан зул шиг ариухан хайр нь бодогдоно..
Нэр нь бас үл мэдэгдэх зохиолчийн орцны дуунаас
Хөрстийн амьдралд хөл алдсан
Хөлчүүхэн зүрхний минь тольтон дээгүүр
Шувууны сvvдэр шиг дайраад өнгөрсөн
Шунхан улаан залуу нас мину!
Амттан бүхний амтыг мэдэлгүй
Асгаж явсан залуу нас минь,
Өнгөтөн бүхний өнгийг бодолгүй
Үрж явсан залуу нас минь.
Зуны шөнийн нойрыг тоолгүй
Зуун гурван учралыг мөрөөсөж
Зураг шиг охидыг, тэрэг шиг дайрч
Зуурдхан мандсан залуу нас минь.
Өвлийн есийн жаврыг тоолгүй
Өөр хүний авгайд сэтгэп хаяж
Өрхний үзүүр шиг дэрвэж явсан
Өлчирхөн тэнэг залуу нас минь.
Даанч чи минь удсангүй...
Даавуу хүрэм, савхин бээлий хоёр шигээ,
Дассан салсан годон гэзэгтүүд шигээ
Дардан зам дээр үлджээ — залуу нас минь!
Улаанбаатарын чулуун засмалаар
Урагшаа, хойшоо, баруун тийшээ, зүүн тийшээ
Дотоод үйлдвэрийн хүнд шаахайг
Долоохон хоногт точийлдож явахдаа
Хүний сайн мууг зүүдлээ ч үгүй
Хүүхэд шиг өссөн залуу нас минь.
Хүүхний сайхныг таниа нь үгүй
Хүүрзгэнэ шиг ниссэн залуу нас минь.
Ангарайтсан нөхөдтэй, үдшийн цагаар
Адуу шиг пижгэнэсэн залуу нас минь
Айлын чийдэн хага чулуудаад
Авирлаж явсан залуу нас минь.
Аавын хүүгийн, шүр шиг хацрыг
Алгадаж явсан залуу нас минь,
Адилхан нөхдийнхөө хамрын цусыг
Асгаруулж явсан залуу нас минь.
Үзсэнээ мартаж, дуулснаа тогтоохгүй
Үүрдийн юм шиг дургиж явахдаа
Үймээнт хорвоогоос, дахиад олдошгүй
Үнэнч ханийнхаа дэргэдүүр өнгөрч
Хоног төдий зуурдхан ханилах
Хотын хүүхний өнгөнд хууртаж,
Ариухан цусаа түүний төлөө
Асгаж явсан залуу нас минь.
Оюутан ахуйн дэврүүн шүлгийн
Онгод цадигаар бялхаж явахдаа
Орчлон хорвоогийн нарийн учрыг
Олчихлоо хэмээн төөрч явсан
Ариунаас ариухан залуу нас минь
Арваадхан жилийн ханилгаатай байжээ.
Халуунаас халуун залуухан цаг минь
Хаврын үер шиг хугацаатай юм санжээ.
Аяа хөөрхий, хүний залуу нас гэж
Авч ч болдоггүй, өгч ч болдоггүй
Хэлгүй байгалийн дуугүй зарлигаар
Хэсэгхэн олддог шагнал юм уу даа.
Бусдын лангуунд энэхуу шагналаа
Бутархай мөнгө шиг тарааж хаясаар
Хүйтэн хорвоод нэг мэдэхнээ
Хүмүүний үр нүцгэрдэг байна.
Сайн ханиас хагацсан хойноо
Санан санан гунихардаг шиг
Болоод өнгөрсөн хойно, залуу насаа
Бодон бодон харуусдаг байна.
Баяртай, залуу зандан нас минь,
Барилдсан гэж бодвол, би ойчжээ.
Уралдсан гэж үзвэл, би хоцорчээ
Арилжаа наймаа хийсэн юм санж гэвэл харин
Атархан биеийнхээ эрүүл мэндийг егч
Алдар, шүлэг хоёрыг чинь авчээ!
Хөрстийн амьдралд хөл алдсан
Хөлчүүхэн зүрхний минь тольтон дээгүүр
Шувууны сүүдэр шиг дайраад өнгөрсөн
Шунхан улаан залуу нас мину! Баяртай!
http://blogmn.net/G84/2006/12/1595/
huuh ene chen
maaiaar maaiaar shylegnuud baishtee
seegiigeer bulaad haytsanlaisht
sain uu naizaa. my naiziin blog bas naiz nariin chini blog vneheer uidhaargvi umaa.
Post a Comment